اپل و کوالکام، دو شرکت پیشرو در زمینه‌ی پردازنده‌‌های موبایل به شمار می‌روند. پردازنده‌های کوالکام در بسیاری از دستگاه‌های موبایل به کار گرفته می‌شوند و پردازنده‌های اپل نیز قلب تپنده‌ی تمام محصولات موبایل این کمپانی هستند. جدیدترین و قدرتمندترین تراشه‌های کوالکام و اپل به ترتیب اسنپدارگون ۸۲۱ و A10 Fusion هستند. اگرچه این دو کمپانی به طور حتم در حال توسعه نسل بعدی محصولات خود هستند، اما در هر صورت پردازنده‌های فعلی آن‌ها نیز مجموعه‌ای از بهترین فناوری‌های مرتبط با پردازنده‌‌های موبایل موجود را در بر دارند.

البته پردازنده‌های دیگری نیز نظیر اکسینوس ۸۸۹۰ سامسونگ و کرین ۹۶۰ هواوی وجود دارند؛ اما در این مقاله قصد داریم تمرکز خود را به پردازنده‌های اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusionn معطوف کنیم. بین این دو تراشه، کدام‌یک بهترین است؟

و این جایی است که سردرگم می‌شویم: «بهترین» به چه معنا است؟ بهترین بازده؟ بهترین بهره‌وری انرژی؟ بهترین GPU؟ بهترین مودم وایرلس؟ راه‌های بسیاری برای توصیف یک تراشه وجود دارد؛ بنابراین پیش از آنکه به بررسی جنبه‌های مختلف این دو پردازنده مانند عملکرد و بازده بپردازیم، مشخصات ‌‌آن‌ها را مقایسه خواهیم کرد.

مشخصات

 هیچ‌کدام از دو کمپانی اپل و کوالکام، جزئیات مربوط به مشخصات فنی پردازنده‌های خود را منتشر نمی‌کنند؛ از این رو بسیاری از اطلاعاتی که در ادامه مشاهده خواهید کرد، از منابع و مقاله‌های متنوعی از سراسر فضای مجازی جمع‌آوری شده است. بنابراین چنانچه شما اطلاعات بیشتری در ارتباط با تراشه‌های یادشده در اختیار دارید، آن‌ها را با ما به اشتراک بگذارید.

با توجه به جدول بالا، متوجه می‌‌شویم که هر دو پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusion‌ چهار هسته‌ای و از نوع HMP یا «چند-پردازشی ناهمگن» هستند. در تراشه‌های HMP تمام هسته‌ها یکسان نیستند. هر دو تراشه، دو هسته‌ی قدرتمند و دو هسته‌ی کم‌مصرف دارند. استفاده از این سیستم توسط ARM و با معماری big.LITTLE در دستگاه‌های موبایل رواج یافت. ARM در این زمینه پیشرو بوده است و کد منبع بسیاری را برای پروژه‌هایی مانند کرنل لینوکس ارائه داده است. 

اسنپدراگون ۸۲۱ نخستین تراشه‌ی HMP کوالکام است که از هسته‌های اختصاصی این شرکت موسوم به Kryo بهره می‌برد؛ البته کوالکام پیش از این، از سیستم HMP در پردازنده‌هایی مانند اسنپدراگون ۸۱۰ که از چهار هسته‌ی Cortex-A57 و چهار هسته‌ی Cortex-A53 بهره می‌برد، استفاده کرده است. کوالکام هنوز هم از معماری big.LITTLE ARM در پردازنده‌هایی مانند اسنپدراگون ۶۵۲ استفاده می‌کند. این پردازنده از چهار هسته‌ی Cortex-A72 و چهار هسته‌ی Cortex-A53 بهره می‌برد.

اگرچه A10 چهارمین نسل از پردازنده‌های ۶۴ بیتی اپل به شمار می‌رود، اما این نخستین بار است که کاپرتینویی‌ها یک پردازنده‌ی چهار هسته‌ای توسعه داده‌اند و نخستین بار است که از سیستم HMP‌ در پردازنده‌‌های خود استفاده می‌کنند. یک تفاوت عمده بین اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusion آن است که پردازنده‌ی کوالکام قادر است به‌طور همزمان از تمام هسته‌های خود استفاده کند؛ در حالی‌که A10 در آنِ واحد تنها می‌تواند از خوشه‌ی قدرتمند یا خوشه‌ی کم‌مصرف خود استفاده کند.

در کنار CPU، واحد پردازش گرافیکی (GPU) نیز یکی از اجزای مهم هر سیستم-روی-چیپی به شمار می‌‌رود. کوالکام از واحدهای پردازش گرافیکی اختصاصی خود استفاده می‌کند و به‌تازگی اپل نیز در این زمینه به کوالکام پیوسته است. این نخستین باری است که اپل از GPU‌ اختصاصی خود بهره می‌برد. پیش از این اپل از واحد‌های پردازش گرافیکی PowerVR شرکت Imagination Technologies استفاده می‌کرد، اما اکنون تصمیم به استفاده از طراحی اختصاصی خود گرفته است. البته احتمالا GPU جدید بر پایه‌ی PowerVR‌ طراحی شده است. اما مطابق معمول جزئیاتی در این زمینه در دست نیست، در حقیقت GPU جدید اپل حتی نام رسمی هم ندارد! زمانی که صحبت از پشتیبانی از کتابخانه (API) به میان آید، آدرنو ۵۳۰ از OpenGL ES 3.2 و Vulkan 1.0 پشتیبانی می‌کند؛ در حالی که GPU‌ اپل از OpenGL ES 3.0 و API‌ اختصاصی خود موسوم به Metal پشتیبانی می‌کند.

دو تفاوت قابل ذکر دیگر نیز میان پردازنده‌های اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusion وجود دارد: مورد اول اینکه اسنپدراگون ۸۲۱ از فناوری Quick Charge 3.0 پشتیبانی می‌کند که به کمک آن تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند می‌توانند محصولات خود را با قابلیت شارژ سریع (تا ۱۸ وات) عرضه کنند. اما اپل هنوز از هیچ‌گونه فناوری شارژ سریعی پشتیبانی نمی‌کند. مورد دوم مربوط به مودم است؛ پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ از مودم ال‌تی‌ایی X12 کوالکام بهره می‌برد، درحالی‌که A10 Fusion در داخل خود مودمی ندارد و در عوض اپل از تراشه‌ی مودم کمپانی‌های دیگر در محصولات خود استفاده می‌کند. ۷۵ درصد از مدل‌های آیفون 7 از مودم‌های شرکت کوالکام استفاده می‌کنند.

بازده و عملکرد

بازده و عملکرد یکی از داغ‌ترین موضوعاتی است که در ارتباط با پردازنده‌های موبایل، دسکتاپ، سرورها و ابررایانه‌ها مطرح می‌شود. پیش از آنکه به بحث در مورد بازده پردازنده‌های اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusion‌ بپردازیم، باید چند نکته‌ی مهم را بدانیم. نکته‌ی کلیدی که باید به خاطر داشته باشیم این است که بهره‌وری انرژی و عملکرد در نقطه‌ی مقابل هم قرار می‌گیرند؛ هرچه پردازنده‌ عملکرد بهتری داشته باشد، انرژی بیشتری نیز مصرف خواهد کرد. روابط متعددی برای تعیین ارتباط بین انرژی و عملکرد وجود دارد که مهم‌ترین آن‌ها CfV2=P است؛ در این رابطه f ،V ،C و P به ترتیب نشان‌گر ظرفیت نود پردازش، ولتاژ، فرکانس و توان هستند.

بنابراین چنانچه CPU با سرعت کلاک بالاتری کار کند، انرژی بیشتری نیز مصرف خواهد کرد. بالعکس چنانچه با فرایند تولید کوچکتری ساخته شود، انرژی کم‌تری مصرف خواهد کرد، همچنین C کم‌تر خواهد بود. مهم‌تر از همه هرچه ولتاژ پایین‌تر باشد، مصرف انرژی نیز پایین‌تر خواهد بود. در مورد کامپیوترهای دسکتاپ مصرف انرژی چندان مهم نیست، چرا که کامپیوترهای شخصی به پریز برق متصل هستند و فن‌های خنک‌کننده‌ی بزرگی نیز دارند. اما در مورد دستگاه‌های موبایل مسئله متفاوت است. انرژی مورد نیاز گوشی‌های هوشمند توسط باتری تأمین می‌شود، ضمن آنکه این دستگاه‌ها نباید داغ شوند.

پردازنده‌‌های اسنپدارگون ۸۲۱ کوالکام و A10‌ اپل به ترتیب از فرایندهای ساخت ۱۴ نانومتری سامسونگ و ۱۶ نانومتری TSMC بهره می‌برند؛ بنابراین از لحاظ فنی در پردازنده‌ی A10، مقدار C بالاتر است و به تبع آن، مصرف انرژی این پردازنده نیز بالاتر است. فرکانس کلاک بیشینه‌ی هر دو پردازنده تقریبا یکسان است (۲.۴ در برابر ۲.۳۴ گیگاهرتز). اما نمی‌توان فرکانس هسته‌های کوچک‌تر را مقایسه کرد، چرا که این فرکانس در مورد پردازنده‌ی A10 Fusion معلوم نیست. در این مرحله عملکرد کلی به مواردی مانند سرعت حافظه، میزان حافظه‌ی کش L1 و L2 و تعداد دستورهایی که پردازنده به ازای هر کلاک قادر به پردازش آن‌ها است، بستگی خواهد داشت.

مورد قابل ذکر دیگر تفاوت‌های موجود میان طراحی دو سیستم عامل است. اندروید مبتنی بر لینوکس است درحالی‌که آی‌او‌اس بر اساس BSD‌ توسعه داده شده است. اندروید از جاوا بهره می‌برد، درحالی‌که آی‌او‌اس از Objective-C و Swift استفاده می‌کند. بنابراین در یک سطح، سنجش عملکرد کلی اسنپدراگون ۸۲۱ و سپس مقایسه‌ی آن با عملکرد A10 Fusion درحالی‌که سعی در حذف تفاوت‌های معماری دو سیستم عامل داریم، کار دشواری خواهد بود.

با اجرای تست‌های مختلف عملکرد روی گوشی گوگل پیکسل (برای اسنپدراگون ۸۲۱) و آیفون ۷ (برای A10 Fusion)، می‌توان به این نتیجه رسید که ممکن است دستگاه‌هایی وجود داشته باشند که با پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱، نتایج متفاوتی در این تست‌ها از خود به جا بگذارند. به همین ترتیب، تفاوت‌های موجود در رزولوشن نمایشگرهای آیفون ۷ و آیفون ۷ پلاس، در عملکرد GPU آن‌ها تأثیرگذار خواهند بود. همچنین گفته می‌شود که سرعت حافظه‌ی داخلی نسخه‌ی ۳۲ گیگابایتی آیفون ۷ کمتر از نسخه‌های ۱۲۸ و ۲۵۶ گیگابایتی آن است.

نتایج حاصل از اجرای بنچمارک‌های مشهور روی پردازنده‌های اسنپدراگون ۸۲۱ و A10 Fusion را مشاهده کنید:

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، پردازنده‌ی A10 Fusion‌ به‌کاررفته در گوشی آیفون ۷، سریع‌تر از پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ به‌کاررفته در گوشی پیکسل است. در حقیقت تفاوت عملکرد این دو پردازنده، بسیار قابل توجه است. تست انتوتونشان از تفاوت ۶ درصدی در عملکرد پردازنده‌های یادشده دارد؛ درحالی‌که در تست تک‌هسته‌ای گیک‌بنچ شاهد برتری  ۱۲۶ درصدی A10 هستیم. باقی تست‌ها نیز نشان از برتری ۳۰۰ درصدی پردازنده‌ی اپل دارند.

چنانچه به جزئیات تست انتوتو توجه کنیم، می‌توانیم به نقاط ضعف و قوت هر دو پردازنده پی ببریم:

بنچمارک انتوتو شامل چهار تست 3D ،UX ،CPU و RAM است. در بخش 3D واحد پردازش گرافیکی آدرنو ۵۳۰ پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ عملکرد بهتری نسبت به GPU‌ پردازنده‌ی A10 Fusion‌ از خود به نمایش می‌گذارد. اگرچه پردازنده‌ی کوالکام در تست 3D پیروز میدان است، اما در برخی از بخش‌های تست‌های دیگر نظیر تست چند‌هسته‌ای CPU و تست UX data secure، عملکردی نزدیک به هم دارند. با این حال بخش‌هایی نیز وجود دارند که در آن‌ها به وضوح A10 پیروز میدان است. به خصوص در تست RAM، تفاوت قابل توجهی میان عملکرد دو پردازنده وجود دارد.

وب‌سایت AndoidAuthority برای مقایسه‌ی دو پردازنده‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ و اِی ۱۰ مجموعه‌ای از تست‌های اختصاصی خود را نیز به‌کار گرفته است. ابزارهای بنچمارک‌گیری ایرادات و اشکال‌های غیرمنتظره‌ی بی‌شماری دارند. مشکل نخست این است که اندروید از جاوا به‌عنوان زبان توسعه‌ی اصلی خود بهره می‌برد؛ درحالی‌که زبان توسعه‌ی اصلی iOS، سوئیفت یا Objective-C است. این به‌‌مفهوم آن است که اپلیکیشنی که برای یک پلتفرم توسعه داده می‌شود، به‌سادگی و صرفا با کامپایل مجدد به پلتفرم دیگر پورت نمی‌شود. مشکل دیگر استفاده از کتابخانه‌های ران‌تایم است. به‌عنوان مثال، چنانچه اپلیکیشنی نیاز به اعمال تغییر (فشرده‌کردن، کدگذاری‌‌کردن، کپی‌کردن و ...) در مجموعه‌ای از دیتا داشته باشد؛ برای این کار در هر سیستم‌عامل ، مجموعه‌ای از عملکرد‌های متنوع توسط زبان‌های مربوطه فراهم می‌شود؛ اما در مورد یک بنچمارک، این موضوع به‌مفهوم آن است که اپلیکیشن یادشده لزوما سخت‌افزار را تست نمی‌کند و عمدتا بازده کتابخانه‌‌های ران‌تایم و سیستم‌عامل را مورد آزمایش قرار می‌دهد.

روش‌‌های گوناگونی برای توسعه‌ی اپلیکیشن‌هایی وجود دارد که روی هر دو پلتفرم اجرا می‌شوند. یکی از آن‌ها استفاده از کیت توسعه‌ی نرم‌افزاری (SDK) است که از چند پلتفرم پشتیبانی می‌کند، راهکار دیگر استفاده از زبان C است؛ زبان برنامه‌نویسی C به‌نوعی زبان بین‌المللی دنیای کامپیوتر است. تقریبا هر پلتفرم کامپیوتری، مانند اندروید، ویندوز، لینوکس، macOS و iOS در داخل خود یک کامپایلر C دارد.

وب‌سایت AndoidAuthority در تست‌های اختصاصی خود از هر دو راهکار استفاده کرده است. مجموعه‌ی نخست تست‌ها از زبان برنامه‌‌نویسی LUA‌ استفاده می‌کند؛ زبانی که توسط SDK-های مختلف اندروید و iOS‌ پشتیبانی می‌شود. مجمومه‌ی دیگر از زبان C استفاده می‌کند.

در بین تست‌های اختصاصی این وب‌سایت دو تست مبتنی بر LUA وجود دارد؛ تست اول بدون استفاده از واحد پردازش گرافیکی، CPU را مورد آزمایش قرار می‌دهد. این تست ۱۰۰ الگوریتم درهم‌سازی ایمن (SHA1) را به‌همراه مجموعه‌ای از عملکرد‌های دیگر مرتبط با CPU محاسبه می‌کند. این وب‌سایت تست یادشده را «Hashes, bubble sorts, tables and primes» می‌نامد. نتایج این تست، زمان لازم برای اتمام آن را به‌ نمایش می‌گذارد:

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، در این تست، آیفون 7 با اختلاف نسبتا زیادی، بهتر از گوشی پیکسل عمل کرده است. تست دوم کمی با تست اول تفاوت دارد؛ چرا که گرافیک 2D را نیز شامل می‌شود. این بنچمارک از یک موتور فیزیک دوبعدی برای شبیه‌سازی آبی که داخل یک منبع ریخته می‌شود، استفاده می‌کند. این اپلیکیشن به‌گونه‌ای طراحی شده است که با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه اجرا شود و در آن، در هر فریم، دو قطره آب به داخل منبع افزوده می‌شود. بنچمارک یادشده تعداد قطرات پردازش‌شده و قطرات از دست‌‌رفته را می‌سنجد، امتیاز بیشینه در این تست ۱۰۸۰۰ است؛ اما پیکسل و آیفون 7 به‌ترتیب به امتیاز ۱۰۱۷۸ و ۱۰۲۰۲ دست یافته‌اند.

برای تست‌های مربوط به زبان C وب‌سایت منبع از کدهای بنچمارک C استفاده کرده است. رابط کاربری اپلیکیشن مبتنی بر iOS‌ این تست با Objective-C نوشته شده است؛ اما کد بنچمارک دقیقا همان کد C است که با استفاده از NDK روی اندروید اجرا می‌شود.

تست اول به‌صورت مکرر الگوریتم درهم‌سازی ایمن SHA1 بلوکی از داده را محاسبه می‌کند. تست دوم ۱ میلیون عدد اول ابتدایی را با استفاده از امتحان تقسیم، محاسبه می‌کند. آزمایش سوم یک عملکرد دلخواه را به‌صورت مکرر اجرا می‌کند؛ عملکردی که توابع ریاضی بسیاری را (ضرب، تقسیم، با اعداد صحیح، با اعداد ممیز شناور و ...) محاسبه می‌کند. در هر مورد زمانی که صرف انجام تست می‌شود، اندازه‌گیری می‌شود. نتیجه‌ی نهایی به شکل زیر است:

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، در تمام بخش‌های این تست، اسنپدراگون ۸۲۱ پیروز میدان بوده است. اما چرا در این تست شاهد برتری قابل ملاحظه‌ی اسنپدراگون ۸۲۱ نسبت به ای ۱۰ هستیم؟ برای این سوال چند پاسخ احتمالی وجود دارد:

الف) کامپایلر C در اندروید NDK بهتر از کامپایلر C در Xcode‌ است؛ ب) به‌دلیل ماهیت HMP‌ این پردازنده‌ها، ممکن است که هسته‌های بزرگ A10 فرصت کارکرد نداشته‌‌اند و تست‌ها در هسته‌های کوچک‌تر اجرا شده‌اند؛ ج) تعدادی از بهینه‌سازی‌های نامعلوم که در شرایط اجرا می‌شوند، در این تست‌ها استفاده نشده‌اند؛ د) در اپلیکیشن iOS تست اختصاصی وب‌سایت منبع، دچار مشکل است.

مصرف انرژی

همان‌طور که در بخش‌های پیشین اشاره کردیم، چنانچه مشکلی با مصرف زیاد انرژی و حرارت زیاد نداشته باشید؛ ساخت پردازنده‌‌ای با سطح عملکرد بالا، امکان‌پذیر است. اما در پردازنده‌های موبایل این مسئله امکان‌پذیر نیست؛ بنابراین بسیار مهم است که جنبه‌های بهره‌وری هر دو پردازنده نیز در نظر گرفته شوند. بررسی بهره‌وری انرژی پردازنده‌های موبایل امر دشواری است. راه‌های متعددی برای این کار وجود دارد که یکی از آن‌ها، باز کردن گوشی و اتصال تعداد زیادی سیم‌ به مدار آن، یکی از این راهکارها است! با این حال، وب‌سایت منبع برای این کار استفاده از نرم‌افزار را انتخاب کرده است.

آن‌ها در ابتدا روشنایی هر دو گوشی را روی حالت مینیمم قرار دادند و بدون هیچ پردازشی، به‌مدت یک ساعت نمایشگر دستگاه را روشن نگه داشتند تا میزان مصرف انرژی توسط نمایشگر را در حالتی که پردازنده غیرفعال است، محاسبه کنند. پیکسل و آیفون 7 در این حالت به‌ترتیب ۵ و ۴ درصد از شارژ باتری را مصرف کرده‌ بودند. این نتایج به‌نظر منطقی می‌رسند؛ چرا که رزولوشن نمایشگر پیکسل و روشنایی آن در حالت مینیمم، بیشتر از آیفون 7 است. ظرفیت باتری آیفون و پیکسل نیز به‌ترتیب ۱۹۶۰ و ۲۷۷۰ میلی‌آمپر ساعت است؛ بنابراین در این مدت یک ساعته، آیفون ۷ و پیکسل برای روشن نگه داشتن نمایشگر خود به‌ترتیب ۷۸ و ۱۳۸ میلی‌آمپر ساعت از شارژ باتری را مصرف کرده‌اند. 

در مرحله‌ی بعد، دموی Epic Citadel به‌مدت یک ساعت و در حالت Guided Tour روی هر دو گوشی اجرا شد. هردو گوشی آیفون 7 و پیکسل در این مرحله ۲۰ درصد از شارژ باتری خود را مصرف کردند. می‌دانیم که میزان مصرف انرژی نمایشگر این گوشی‌ها به‌ترتیب ۴ و ۵ درصد است؛ بنابراین آیفون ۱۶ درصد از ظرفیت ۱۹۶۰ میلی‌آمپر ساعتی باتری خود (۳۱۹ میلی‌آمپر ساعت) را در این تست مصرف کرده است، درحالی‌که این عدد برای پیکسل ۱۵ درصد از باتری ۲۷۷۰ میلی‌آمپر ساعتی (۴۱۵ میلی‌آمپر ساعت) بوده است. البته این نتایج قابل انتظار بودند؛ چرا که واحد پردازش گرافیکی پیکسل برای رندر هر فریم، توان بیشتری مصرف کرده است؛ زیرا تعداد پیکسل‌های نمایشگر این گوشی بیشتر از نمایشگر آیفون است.

وب‌سایت منبع تست مشابهی نیز برای پخش ویدیو اجرا کرد. در این تست به‌مدت یک ساعت روی هر دو گوشی و با اپلیکیشن VLC ویدیو پخش شد. آیفون و پیکسل به ترتیب ۱۱ و ۱۰ درصد از شارژ باتری خود را در این حالت مصرف کردند. بنابراین آیفون ۷ درصد از ظرفیت ۱۹۶۰ میلی‌آمپر ساعتی باتری خود (۱۳۷ میلی‌آمپر ساعت) را در این تست مصرف کرده است، درحالی‌که این عدد برای پیکسل ۵ درصد از باتری ۲۷۷۰ میلی‌آمپر ساعتی (۱۳۸ میلی‌آمپر ساعت) بوده است.

متأسفانه با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، نمی‌توان قاطعانه هیچ‌کدام از پردازنده‌ها را برنده اعلام کرد. ممکن است برخی با استناد به اینکه آیفون باتری کوچک‌تری دارد، نتیجه بگیرند که بهره‌وری انرژی پردازنده‌ی آیفون بهتر است؛ اما باید توجه داشت رزولوشن نمایشگر آیفون نیز پایین‌تر است. نکته‌ی جالب توجه دیگر این است که آیفون ۷ پلاس نسبت به پیکسل باتری بزرگ‌تری دارد و رزولوشن نمایشگر آن با پیکسل یکسان است. هنگام اجرای بازی‌های سه‌بعدی، آیفون ۷ مصرف انرژی پایین‌تری دارد، با این حال کارکرد GPU آن نیز کمتر (احتمالا ۵۰ درصد کمتر) است. هنگام پخش ویدیو نیز مصرف انرژی هر دو دستگاه تقریبا یکسان است.

جمع‌بندی

پردازنده‌های اپل و کوالکام در داخل چندین میلیون دستگاه به‌کار گرفته شده‌ است. هنگامی که کل مجموعه‌ی یک پردازنده‌ شامل CPU، GPU، ISP، DSP و مودم را در نظر بگیریم، هر دو پردازنده معایب و مزایایی دارند. واضح است که هردو پردازنده، قطعات پیشرفته‌ای هستند. اسنپدراگون ۸۲۱، پردازنده‌ی کامل‌تری محسوب می‌شود؛ چرا که با یک مودم ال‌تی‌ایی نیز یکپارچه شده است؛ همان مودمی که در آیفون ۷ نیز استفاده می‌شود، علاوه‌بر این از شارژ سریع و API-های گرافیک (OpenGL ES 3.2 + Vulkan) نیز پشتیبانی می‌کند. البته این موارد با مدل کسب‌وکار کوالکام نیز هماهنگی دارند، پردازنده‌های موبایل سری اسنپدراگون به تمام OEM-ها فروخته می‌شود تا از آن‌ها در ساخت دستگاه‌هایی مانند گوشی‌ها، تبلت‌ها و ستاپ‌باکس‌ها استفاده شود؛ اما A10 تنها برای استفاده در آیفون (و شاید آیپد) طراحی شده است.

از لحاظ عملکرد مشخص است که ای ۱۰ فیوژن دست بالاتر (البته نه به مقدار زیاد) را دارد؛ اما این مورد به میزان کار دستگاه نیز بستگی دارد. در برخی از زیرتست‌های بنچمارک انتوتو، اسنپدارگون ۸۲۱ با ای ۱۰ برابری می‌کند و در تست‌های اختصاصی وب‌سایت منبع نیز که به زبان C نوشته شده‌اند، پردازنده‌ی کوالکام ای ۱۰ را شکست می‌دهد.

از لحاظ بهره‌وری انرژی نمی‌توان با قطعیت نظر داد، چرا که انرژی باتری توسط اجزای بسیاری شامل سی‌پی‌یو، جی‌پی‌یو، حافظه و رادیوهای وای‌فای و شبکه، استفاده می‌شود؛ اما در حالت کلی از این لحاظ تفاوت چندانی بین دو SoC وجود ندارد.